Gisteren trokken vrouwlief en ik een laatste maal 'richting Midden Aarde' om het derde luik in de Hobbit-trilogie 'The Battle of the Five Armies' te gaan bekijken. De eindbeschouwingen bij de twee vorige films ('The Unexpected Journey' en 'The Desolation of Smaug') kwamen telkens op hetzelfde neer: goeie, avondvullende films... zonder meer. Dus was de verwachting voor nummer drie zowat idem... en inderdaad, we kregen een gelijkwaardig slot.
Ondanks dat Peter Jackson nog amper een 45-tal bladzijden van het boek over had, heeft hij 'zijn' Hobbit weer opgepimpt naar een stevige 145 minuten en het mag gezegd: het derde luik is wat mij betreft ook het sterkste... en donkerste.
De openingsscene waar de draak Smaug Laketown in de as legt is sterk, visueel overdonderend en dramatisch. Daarna wordt even gas teruggenomen en volgen we het gezelschap van de dwergen onder leiding van Thorin Oakenshield en natuurlijk onze hobbit, Bilbo Baggins, die zich verschanst hebben in de hallen onder de Lonely Mountain.
De goudkoorts verandert Thorin langzaam in een gewetenloze en gevoelloze tiran, die niet alleen de woede van de Elfen, maar ook die van de mensen van Laketown, die alles verloren hebben, op de hals haalt. Bilbo staat voor een dilemma en onderneemt een gevaarlijke actie. Op het punt dat er oorlog dreigt uit te breken tussen de dwergen en hun belagers moeten ze echter de krachten bundelen tegen een oneindig grotere en gevaarlijkere vijand: Azog en zijn immense leger orks.
Vanaf hier worden alle registers opengetrokken en in het bijzonder de digitale trukendoos. Jammer genoeg wordt het nooit zo levendig en echt als de twee oorlogsscenes in The Lord of the Rings (Helms Deep en Fields of Pelennor). Ja, de camera gooit je midden in de actie, maar de duizenden (geanimeerde) elfen en orks voelen mechanisch aan. Het lijkt ook heel erg 'Copy/Paste'... Het wordt nooit smerig of bloederig of overdonderend... het is allemaal nogal clean, waardoor een flink stuk van de sfeer en dramatiek verloren gaat.
Toch had ik het gevoel, in tegenstelling tot de twee vorige films, dat Peter Jackson opvallend de teugels strak hield. Tot het onvermijdelijke gebeurde... Ik had mij al redelijk geërgerd aan de ontsnappingsscene in Goblintown in film één, de tonnenscene in film twee, maar wat we in film drie zagen, kreeg je echt niet meer verkocht aan iedereen ouder dan tien: vliegende en zwaartekracht tartende elfen? Komaan Peter!!
Nu, neem je denkbeeldige schaar en knip die paar scenes weg en je houdt uiteraard nog een leuke film over. Een waardig slot voor een trilogie die The Lord of the Rings naar de kroon moest steken, maar daar nooit in geslaagd is. De verpletterende indruk van zijn absolute meesterwerk van 2001-2003 kan Peter Jackson tien jaar later niet evenaren, maar dat hoeft ook niet.
De Hobbit-trilogie is goeie fun, verdeeld in drie avondvullende films waarbij een emmer popcorn niet mag ontbreken, niets minder maar zeker ook niets meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten