Eindejaarslijstje - Deel 2 - Muziek

Mijn favoriete albums van 2011... Wel, als er één album was dat ik met argusoren zou beluisteren was het wel de nieuwe schijf van Dream Theater, de groep die in mijn ogen de 'prog' onder de rock zet... of toch voor een aantal jaar terug. Na de laatste drie albums, en in het bijzonder het desastreuze "Systematic Chaos" brokkelde alle hoop af op nog een nieuw album dat Dream Theater opnieuw tot de absolute top zou brengen. Zeker met het vertrek van opperhoofd en drumgod Mike Portnoy leek alles voorgoed verloren.
Maar wat blijkt... De nieuwe "A Dramatic Turn of Events" heeft weer die monumentale feel van weleer. Schitterende, perfect in mekaar stekende songs, fantastisch en technisch verbijsterend solowerk... Nieuwe trommelaar van dienst Mike Mangini heeft blijkbaar de groep de figuurlijke schop onder de kont gegeven. Als dit de trend voor de toekomst is... wel... go for it!!! Album van het jaar!!!

Als tweede plaat zou ik solo-album van Steven Wilson willen voorstellen: "Grace for Drowning".
Steven Wilson, opperhoofd van het geweldige Porcupine Tree, songschrijver, producer en bezieler van talloze nevenprojecten heeft zijn tweede solo-plaat af, meteen een dubbel-album. Om met de deur in huis te vallen: niet meteen het meest toegankelijke stuk muziek van 2011, maar met een beetje moeite ontdek je (alweer) een modern meesterwerkje. Steven Wilson is voor mij zowat de Mozart van de 21e eeuw...

De meest 'aparte' plaat van 2011 is voor mij ongetwijfeld "Heritage" van het Zweedse Opeth. De band die altijd al tegendraads was (verschroeiend hard, dan weer ontroerend mooi...) heeft het roer compleet omgegooid en een plaat afgeleverd die bol staat van jaren 70 geïnspireerde prog, jazz, blues, fusion en klassiek.
 Geen zwaar gegrom meer maar loepzuivere zang en verrassende, technisch uitmuntende muziek.

Op de valreep heb ik nog de nieuwe van Tom Waits "Bad as me" cadeau gekregen van vrouwlief. Tom Waits die bekend staat als een 'eigenzinnig' artiest waar termen als vuil, smoezelig, donker, luid, teder, mooi en herrie perfect samengaan, heeft, na zeven jaren wachten, eindelijk een nieuwe plaat.
Tom is naar mijn mening wat gelouterd en brengt een  van zijn 'toegankelijkste' platen tot nu uit. Ik heb ze nog niet genoeg gehoord om er een algemene mening over te geven maar ik geef alvast één nummer mee dat ik 'very Tom Waits' en dus zeer goed vind.

Beste concert. Rush - Time Machine 2011 natuurlijk, om zoveel redenen dat ik ze hier niet ga herhalen en je graag doorverwijs naar de blog met het concertverslag van mei.