Dit schilderij is een ode aan één van mijn favoriete films aller tijden: de 'klassieke' King Kong uit 1933. Deze zwart-wit prent zag ik voor het eerst toen ik tien was en heeft sindsdien een onuitwisbare indruk achtergelaten. Nu vandaag, bijna 80 jaar oud, blijft King Kong een boegbeeld van de fantastische cinema en één van de belangrijkste films ooit gemaakt qua scenario, fotografie, montage, speciale effecten en regie. Daarom dit schilderij op groot formaat (100x80cm), in zwart-witte olieverf, van de legendarische finale op de top van de Empire State Building, waar Kong belaagd wordt door gevechtsvliegtuigen...
King Kong - Olie op doek 100x80 cm
This painting is an ode to one of my all time favourite movies: the classic King Kong from 1933. This black and white film I first saw when I was ten, and it left an indelible impression ever since. Today, almost 80 years old, King Kong remains a figurehead of the fantastic cinema and one of the most important movies in terms of scenario, editing, photography, special effects and direction.
This painting is a large format (100x80cm), black and white hommage in oils of the legendary finale on top of the Empire State Building where Kong is attacked by warplanes...
Alweer het vierde academiewerk. Weer een portret maar deze keer met één groot verschil van vorige portretten. Deze maal waagde ik me aan "kleur".
De techniek met acrylverf blijft nog altijd dezelfde, alleen probeer ik steeds meer 'to the point' te werken. Dus geen streng afgelijnde en gedetailleerde figuren meer, maar iets ruwer en directer.
De kleurenkeuze bleek best wel een uitdaging. Ik heb gekozen voor felle en contrasterende kleuren.
De verwerking van de achtergrond als sjaal en hoedband vond ik wel geslaagd. Het weglaten van detail in het 'lijf' is bewust om de aandacht naar het gezicht te trekken, een gezicht met uitgespoken 'felle' belichting om het nog expresiever te maken...
De man met de gele hoed - Acryl op doek - 50x50 cm
Mijn favoriete albums van 2011... Wel, als er één album was dat ik met argusoren zou beluisteren was het wel de nieuwe schijf van Dream Theater, de groep die in mijn ogen de 'prog' onder de rock zet... of toch voor een aantal jaar terug. Na de laatste drie albums, en in het bijzonder het desastreuze "Systematic Chaos" brokkelde alle hoop af op nog een nieuw album dat Dream Theater opnieuw tot de absolute top zou brengen. Zeker met het vertrek van opperhoofd en drumgod Mike Portnoy leek alles voorgoed verloren.
Maar wat blijkt... De nieuwe "A Dramatic Turn of Events" heeft weer die monumentale feel van weleer. Schitterende, perfect in mekaar stekende songs, fantastisch en technisch verbijsterend solowerk... Nieuwe trommelaar van dienst Mike Mangini heeft blijkbaar de groep de figuurlijke schop onder de kont gegeven. Als dit de trend voor de toekomst is... wel... go for it!!! Album van het jaar!!!
Als tweede plaat zou ik solo-album van Steven Wilson willen voorstellen: "Grace for Drowning".
Steven Wilson, opperhoofd van het geweldige Porcupine Tree, songschrijver, producer en bezieler van talloze nevenprojecten heeft zijn tweede solo-plaat af, meteen een dubbel-album. Om met de deur in huis te vallen: niet meteen het meest toegankelijke stuk muziek van 2011, maar met een beetje moeite ontdek je (alweer) een modern meesterwerkje. Steven Wilson is voor mij zowat de Mozart van de 21e eeuw...
De meest 'aparte' plaat van 2011 is voor mij ongetwijfeld "Heritage" van het Zweedse Opeth. De band die altijd al tegendraads was (verschroeiend hard, dan weer ontroerend mooi...) heeft het roer compleet omgegooid en een plaat afgeleverd die bol staat van jaren 70 geïnspireerde prog, jazz, blues, fusion en klassiek.
Geen zwaar gegrom meer maar loepzuivere zang en verrassende, technisch uitmuntende muziek.
Op de valreep heb ik nog de nieuwe van Tom Waits "Bad as me" cadeau gekregen van vrouwlief. Tom Waits die bekend staat als een 'eigenzinnig' artiest waar termen als vuil, smoezelig, donker, luid, teder, mooi en herrie perfect samengaan, heeft, na zeven jaren wachten, eindelijk een nieuwe plaat.
Tom is naar mijn mening wat gelouterd en brengt een van zijn 'toegankelijkste' platen tot nu uit. Ik heb ze nog niet genoeg gehoord om er een algemene mening over te geven maar ik geef alvast één nummer mee dat ik 'very Tom Waits' en dus zeer goed vind.
Beste concert. Rush - Time Machine 2011 natuurlijk, om zoveel redenen dat ik ze hier niet ga herhalen en je graag doorverwijs naar de blog met het concertverslag van mei.
