Eindejaarslijstje - Deel 2 - Muziek

Mijn favoriete albums van 2011... Wel, als er één album was dat ik met argusoren zou beluisteren was het wel de nieuwe schijf van Dream Theater, de groep die in mijn ogen de 'prog' onder de rock zet... of toch voor een aantal jaar terug. Na de laatste drie albums, en in het bijzonder het desastreuze "Systematic Chaos" brokkelde alle hoop af op nog een nieuw album dat Dream Theater opnieuw tot de absolute top zou brengen. Zeker met het vertrek van opperhoofd en drumgod Mike Portnoy leek alles voorgoed verloren.
Maar wat blijkt... De nieuwe "A Dramatic Turn of Events" heeft weer die monumentale feel van weleer. Schitterende, perfect in mekaar stekende songs, fantastisch en technisch verbijsterend solowerk... Nieuwe trommelaar van dienst Mike Mangini heeft blijkbaar de groep de figuurlijke schop onder de kont gegeven. Als dit de trend voor de toekomst is... wel... go for it!!! Album van het jaar!!!

Als tweede plaat zou ik solo-album van Steven Wilson willen voorstellen: "Grace for Drowning".
Steven Wilson, opperhoofd van het geweldige Porcupine Tree, songschrijver, producer en bezieler van talloze nevenprojecten heeft zijn tweede solo-plaat af, meteen een dubbel-album. Om met de deur in huis te vallen: niet meteen het meest toegankelijke stuk muziek van 2011, maar met een beetje moeite ontdek je (alweer) een modern meesterwerkje. Steven Wilson is voor mij zowat de Mozart van de 21e eeuw...

De meest 'aparte' plaat van 2011 is voor mij ongetwijfeld "Heritage" van het Zweedse Opeth. De band die altijd al tegendraads was (verschroeiend hard, dan weer ontroerend mooi...) heeft het roer compleet omgegooid en een plaat afgeleverd die bol staat van jaren 70 geïnspireerde prog, jazz, blues, fusion en klassiek.
 Geen zwaar gegrom meer maar loepzuivere zang en verrassende, technisch uitmuntende muziek.

Op de valreep heb ik nog de nieuwe van Tom Waits "Bad as me" cadeau gekregen van vrouwlief. Tom Waits die bekend staat als een 'eigenzinnig' artiest waar termen als vuil, smoezelig, donker, luid, teder, mooi en herrie perfect samengaan, heeft, na zeven jaren wachten, eindelijk een nieuwe plaat.
Tom is naar mijn mening wat gelouterd en brengt een  van zijn 'toegankelijkste' platen tot nu uit. Ik heb ze nog niet genoeg gehoord om er een algemene mening over te geven maar ik geef alvast één nummer mee dat ik 'very Tom Waits' en dus zeer goed vind.

Beste concert. Rush - Time Machine 2011 natuurlijk, om zoveel redenen dat ik ze hier niet ga herhalen en je graag doorverwijs naar de blog met het concertverslag van mei.

 

Eindejaarslijstje - Deel 1 - Film en TV

Ha, de eindejaarslijstjes, radio en TV worden er vandaag de dag letterlijk mee overspoeld. Aangezien ik dat eigenlijk zelf nooit heb gedaan dacht ik daar eens ferm aan mee te doen en meteen te beginnen met film en TV. Ik ga zeker niet beweren dat ik het 'beste' ga opdringen, zoals de media nogal vaak betracht, maar gewoon wat ik persoonlijk leuk vond, of wat mij heeft geraakt, of niet ... enfin... daar gaan we.

Van alle bioscoopfilms die ik dit jaar heb gezien hield ik het meest van 'True Grit', de remake van de oerwestern met John Wayne, dit maal gemaakt door de immer briljante broertjes Coen (The Big Lebowski, Fargo, No Country for Old Men), met een schitterende Jeff 'the dude' Bridges en een al even pakkende debutantenrol van de 15-jarige Hailee Steinfeld.



Zeker het vermelden waard was de Vlaamse film 'Rundskop', van Michaël R.Roskam, met Matthias Schoenaerts in de rol van zijn leven. Letterlijk een kopstoot van een film... geen 'leuke' film, verre van. De film en het hoofdpersonage zijn deprimerend, grauw, schrijnend... maar blijven gegerandeerd 'plakken'. Na afloop heb je eventjes nodig om bij te komen. Een prachtig voorbeeld dat het ook anders kan.



Als laatste wil ik nog een lans breken voor een van de meest eigenzinnige en tevens een van de meest verguisde regisseurs door de 'serieuze' filmpers (die nog geen goede film kunnen herkennen als hij in hun gat beet..): Zack Snyder (300, Watchmen). De goede man is niet alleen verantwoordelijk voor, wat mij betreft, de leukste animatiefilm van 2011: Legend of the Guardians - The owls of Ga'Hoole, maar heeft nog een tweede film afgeleverd, het totaal geflipte 'sprookje' Sucker Punch. Twee films waar ik met volle teugen (en met open mond) heb van genoten.







Over TV kan ik vrij kort zijn: Het was al een klein wonder als er iets te zien was dat de aandacht langer dan een paar weken vasthield. Voor mij was de gro(o)t(st)e uitzondering 'Dexter', de fantastische, coole, donkere, ijzig spannende, niet om een twistplot verlegen serie over de 'seriemoordenaar-met-een-hart', en dan in het bijzonder seizoen 4, met een seizoenfinale die zo schokkend was dat ik dagen nodig had om ze te verwerken... schitterende TV!!



Ik wil nog een speciale vermelding geven aan 'Spartacus, Blood and Sand', of hoe de meest gehypede TV-serie van dit jaar mij 13 weken lang bezighield en waarvan ik achteraf moest besluiten dat slechts de twee laatste afleveringen de moeite waard waren... :-). Een totaal bloederige, blote, foute copycat van '300' en tevens grootste ontgoocheling en toch maar blijven kijken tot de laatste aflevering...Tja...



Als uitsmijter nog mijn beste blu-ray: de volledig gerestaureerde, digitaal opgepoetste maar volledig origineel gebleven versie van Edgar Wallace's 'King Kong' uit 1933. Prachtige schijf, met zeer veel en zeer goede extra's, schitterende verpakking, inclusief fotoboekje... voor mij een uitgave van onschatbare waarde, daar King Kong altijd zal behoren tot één van mijn favoriete films aller tijden.
Wel Amerikaanse import (regio-vrij) met enkel Engelse Ondertitels.



Wordt vervolgd... (muziek)