Oude boeken - Vintage books

Ik hou van boeken, vooral van 'oude' boeken. Ik heb in een tweedehands boekenwinkel dit fraai exemplaar van 'De Wereld der Muziek' op de kop kunnen tikken, een lexicon van klassieke muziek. Het is een prachtige, gelimiteerde uitgave van 1958, door uitgeverij De Sphinx (Brussel). Het 2410 bladzijden tellende en 3,5 kg zware boek is gebonden in mahoniehout en varkensleder en was opgedragen aan Koningin Elisabeth van België. Ik heb nr 722 van 2500 exemplaren.

Het boek beschrijft zowat alles wat met klassieke muziek te maken heeft (tot 1958): Componisten, muziekstukken, instrumenten, muziekstromingen enz. De vele illustraties bestaan uit schitterende platen, foto's en gravures.

I love books, especially vintage books .I found this one - 'The World of Music' -  in a second hand bookshop. It's a lexicon of classical music. It's is a beautiful, limited edition from 1958 of the 'Sphinx' publishing house (Brussels). The 2410 pages, 3,5 kg heavy book is bound in magogany and leather and was dedicated to Queen Elisabeth of Belgium. I have number 722 of 2500 copies.

The book describes about everything concerning classical music (till 1958): Composers, musical pieces, instruments ect... The many illustrations concist beautiful pictures, photos and engravings

'De Wereld der Muziek' is niet alleen handig om informatie in op te zoeken maar is in de eerste plaats een prachtig kijkboek. Ik heb het boek meegenomen voor amper 15 euro en het krijgt nu een ereplaatsje in mijn bibliotheek.

I took this book home for a mere 15 euros. It has now a honorary plase in my library.

  

Jordi Savall en Rolf Lislevand - Folias en Romanescas - Sint-Baafskathedraal Gent

Onder een loodzware hemel en striemende regen trokken vrouwlief en ik gisterenavond richting Gent. In het kader van het 'Gent Festival van Vlaanderen' traden daar Jordi Savall en Rolf Lislevand, twee grote namen in de 'Oude Muziek', op in de Sint-Baafskatheraal.

Jordi Savall (1941), de populaire Spaans-Catalaanse gambist, dirigent en componist heeft meer dan 100 albums op zijn naam staan, heeft een eigen platenlabel (Alia Vox) en is oprichter van drie ensembles: Hesperion XXI, Le Concert des Nations en La Capella Reial de Catalunya. Hij geldt sinds de jaren 70 als een van de leidende figuren in de wereld van de Oude Muziek. Zijn repertoire bestaat uit middeleeuwse muziek, renaissance-, volks- en barokmuziek.

In 1987 ontmoet Savall Rolf Lislevand (1961), de Noorse gitarist/luitist, die vanaf dan meespeelt in zijn ensembles. Door de jaren heen helpt hij de jonge gitarist ervaringen opdoen in de 16e en 17e eeuwse muziek. Lislevand is vooral geboeid door historische uitvoeringspraktijk en heeft een bijzondere aandacht voor klankkleuren en akoestiek. Improvisatie is voor hem een ware vanzelfsprekendheid.

Rolf Lislevand is een meester in luit, barokgitaar en teorbe.

In de sfeervol verlichte Sint-Baafskathedraal kregen we een heel intieme setting: de Spaanse grootmeester van de gamba, geflankeerd door de Noorse grootmeester gitarist/luitist. Terwijl Savall betoverend mooie melodieën uit de gamba liet klinken, hanteerde Lislevand als een ware magiër de combinatie van gitaar en teorbe. Op het programma stonden onder meer Ortiz, Marais, Kapsberger, de Santa Cruz en Bach. De twee muzikanten speelden weliswaar van partituur, maar zijn zó op elkaar ingespeeld dat er veel ruimte was voor improvisatie. Daardoor klonk de muziek puur, sprankelend en wondermooi. De kathedraal was muisstil, enkel gamba en teorbe of gitaar waren te horen in een ravissante, wervelende dans van ongerepte muziek. 

Beide muzikanten kregen ook hun eigen podium, waarbij Jordi Savall het publiek verbaasde met de veelzijdigheid van de gamba en de hypnotiserend mooie klanken ervan, en waar Rolf Lislevand meeslepende melodieën liet klinken uit zijn teorbe en voor vuur zorgde met de barokgitaar.

Na dik anderhalf uur en twee royale toegiften werd het concert afgesloten met een oorverdovend applaus en een staande ovatie van een dankbaar publiek. Zowel vrouwlief als ik vonden het een schitterend concert en ik was vooral in de wolken dat ik een van mijn grote helden van de klassieke muziek, Rolf Lislevand, heb mogen beleven.

Brit Floyd - Discovery Tour 2014 - Kursaal Oostende

Vorig jaar werd ik letterlijk van mijn sokken geblazen door Brit Floyd, de Pink Floyd Tribute Band. Nauwelijks een jaar later streken de Britten voor een tweede keer neer in het Casino Kursaal, ditmaal met hun Discovery Tour. Vrouwlief en ik trokken weer richting kust met  torenhoge verwachtingen.

 

Stipt om acht uur doofden de lichten en werd de zaal ondergedompeld in de intro van 'Shine on you crazy diamond'. Het publiek werd meegenomen in een tijdcapsule, die over de periode van 1967 tot 1994 de veertien studioalbums van Pink Floyd op weergaloze manier naar voor bracht.

 

 

Brit Floyd is niet een band die zomaar de nummers van Pink Floyd kopiëerd, maar er altijd een frisse, eigentijdse toets aan geeft. Ik ben nooit een grote fan geweest van alles wat zich voor 'Meddle' afspeelde, maar gisteren kreeg ik 'Astronomy Domine' en 'Set the controls for the heart of the sun' (respectievelijk uit 1967 en'68) in een versie die mijn mond deed openvallen. Briljant!

 

 

 De band kiest ook niet altijd voor de gemakkelijkste weg door de greatest hits aan mekaar te rijgen, maar ze gaan ook voor minder bekende songs. Zo kregen we gisteren  een werkelijk fantastische versie te horen van 'The Fletcher Memorial Home' (1983) en 'Fat old sun' (1970).

 

 

 Natuurlijk kreeg het publiek ook waarvoor het vroeg: 'Wish you were here' , 'Another brick in the wall pt2' en 'Pigs' (inclusief reusachtig, opblaasbaar varken met vurige ogen) waren slechts een paar van de favorieten. De volledige set klokte af op bijna drie uur, drie uur van weergaloze klasse.

Negen topmuzikanten, een spectaculaire licht- en videoshow en de zicht- en hoorbare liefde voor Pink Floyd maken van deze band een magische belevenis.

'The world's greatest Pink Floyd show' bloklettert de affiche van de 'Discovery Tour'. ''To state something like that, you got to deliver', zeggen de Britten... Well, Brit Floyd delivers!!

 

 

 

Brit Floyd - Pulse World Tour 2013 - Kursaal Oostende

Het bonzen van een hart, ziekenhuisgeluiden, geschreeuw... en dan een intro waar je stil van wordt... We schrijven 1975 en op de draaitafel ligt 'Dark Side of the Moon' van Pink Floyd. Toen de LP was afgelopen, was ik fan en werd de vinyl plaat (en die die erop volgden...) letterlijk kapotgespeeld.

We zijn ondertussen bijna veertig jaar later en Pink Floyd bestaat officieel niet meer. Hun laatste wapenfeit en dito wereldtour was de 'Pulse' tour van 1994. Ik heb ze twee maal live mogen meemaken...

Gisteren was er echter 'Brit Floyd', een tribute band die voor de eerste keer neerstreek in België en meer bepaald in het fraaie Casino Kursaal te Oostende. Verwachtensvol trokken vrouwlief en ik richting kust.

 

 

Om acht uur doofden de lichten en op het centrale, ronde scherm zagen we een filmpje van een man die door zijn verzameling Pink Floyd platen rommelde en er eentje uitkoos... 'The Wall'...

 

Meteen werd het startschot gegeven voor een flinke brok muziekgeschiedenis. De negen man (en vrouw-) tellende band bracht op weergaloze, schier perfecte wijze een schitterende, bijna drie uur durende show met het beste van Pink Floyd. Wat onmiddellijk opviel, was de ongelooflijke kwaliteit van zowel muzikanten als showelementen, waardoor je je al na de eerste song volledig op een Pink Floyd concert waande. De zicht- en hoorbare liefde waarmee de nummers gebracht werden, had dan ook meteen effect op het publiek dat, evenals ondergetekende, in een ware roes geraakte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na 'The Wall' werden we meegevoerd op een muziekale reis via 'Wish You Were Here', 'Dark Side of the Moon', 'Animals' en 'The Division Bell', met als extraatje 'One of These Days' uit 'Meddle'.

Alles in en rond 'Brit Floyd' ademt de authentieke sfeer van een 'echt' Pink Floyd concert. Het publiek werd overdonderd door een reïncarnatie van de legendarische band en stak zijn appreciatie dan ook zeker niet onder stoelen of banken.

 

 

 

Ik had vooraf een zekere 'verwachting', maar ik ben volledig van mijn sokken geblazen. Ook vrouwlief was zeer onder de indruk. Ik kan alleen maar besluiten dat 'Pink Floyd' sinds midden de jaren 90 nooit zo dicht was als gisteren in Oostende. 'Brit Floyd' is here to stay!!

 

Voor meer Brit Floyd: zie link

 

 

Weekendclip - Steven Wilson: Drive Home

...

Dr House sings the Blues - Hugh Laurie: Junkers Blues

Hugh Laurie, briljant Brits komiek én de onsterfelijke Dr House, heeft een oude droom eindelijk waargemaakt: singing the blues. Omringd door de besten in het vak bracht hij onlangs zijn tweede album uit 'Didn't it Rain'. Hier een voorsmaakje...

 

Hugh Laurie, brilliant British comedian and the immortal Dr House, has finally made an old dream come true: singing the blues. Together with the best of the field he recently released his second album 'Didn't it Rain. Here's a little appetiser...

 

 

Kotékoers 'Little Shop of Horrors' - de musical: Review

 

 

Gisteren (17 mei) was het de première van alweer een nieuwe musical van het Kotékoer team. Dat Kotékoer niet direct bekend staat om 'gewone' musicals te brengen is ondertussen al een paar jaar een rotsvast feit, zie de superproductie 'Peter Pan' (2011) en de schitterende 'Merrily we roll along' (2012). Dat het team dit jaar 'Little Shop of Horrors' (de horror/komedie over een reusachtige, mensenetende plant) zou brengen, rees eerlijk gezegd toch een wenkbrauw...

 

 

 

Ik ken 'Little Shop' vooral van de flink over-the-top (maar o-zo-grappige) musical van Frank Oz uit 1986, met Rick Moranis, een heerlijke Steve Martin en 'The Green Mother from outa Space'. Het verhaal gaat over de sullige bloemenverkoper Seymour, die een exotische plant heeft, waardoor de bloemenwinkel plots meer klanten over de vloer krijgt. Hij noemt de plant Audrey II, naar Audrey, het bloemenmeisje op wie hij smoorverliefd is. Al gauw blijkt echter dat Audrey II niet zomaar een plant is, maar een op bloed belust monster dat Seymour meesleurt in een bloederig avontuur...

 

 

 

De eerste vraag die uiteraard bij me opkwam: Audrey II, de gigantische, levende, zingende, wild bewegende, vleesetende plant... hoe gaan ze DAAR mee wegkomen?

Vraag twee: de film had een paar onvergetelijke personages waar je zomaar niet aan tornt (de tandarts-from-hell...)... hoe gaan ze DAT oplossen?

Vraag drie: de leuke rock and roll/doo wap songs... gaan die nog even goed klinken in het Nederlands?

 

De antwoorden zijn simpel: Audrey II moet je gewoon zien om te geloven. De plant op het podium moet in niets onderdoen voor zijn filmbroer (of zus? :-) ). Het is gewoonweg schitterend hoe we Audrey II (soms letterlijk) zien groeien van een klein, lief potplantje tot een grofgebekte, op bloed beluste, gi-gan-tis-che monsterplant.

De personages zijn stuk voor stuk schitterend: de übernerdy Seymour, zijn sullige vriendinnetje Audrey, de onbetrouwbare Mushnik en ja, ook de 'Texas-dentist-massacre' DOKTER Orin :-), bijgestaan door een enthousiaste en sprankelende cast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat vraag drie betreft: absoluut! De songs swingen als de beesten, zijn grappig en ontroerend en staan als een huis. Vandaag betrapte ik mezelf er op dat ik voortdurend 'Little Shop' deuntjes aan het zingen was :-)

 

 

 

 

 

 

 

Dikke pluim ook voor de (zoals altijd) live muziek, het (met momenten erg creepy) licht, de leuke choreografie, de fifties kostuums, het decor en natuurlijk de regie, die dit jaar weer in handen was van zus Ann.

 

 

 

Elk jaar brengt Kotékoer een nieuwe musical en telkens weer slagen ze erin om echt 'nieuw' te zijn, anders, verfrissend, bijzonder leuk en vooral entertainend.

 

Dit jaar was Jan Verheyen peter van de 'Little Shop' musical . Hij had zich geen beter project kunnen wensen.

 

Volgend jaar brengt Kotékoer 'Beauty and the Beast'. De datum staat nu al in mijn agenda.

 

'Little Shop of Horrors'

nog voorstellingen op 18, 19, 24, 25 en 26 mei in CC De Dijk, Brugge

Voor info: www.little-shop.be

 

Weekendclip: Nick Cave - Jubilee Street

Nog een nieuwe single en clip (geregisseerd door John Hillcoat: The Road, Lawless) van de upcomming 'Push the Sky Away'. Een verschroeiend mooi nummer... Nick op zijn best!!



Yet another single and clip (directed by John Hillcoat: The Road, Lawless) from the upcomming 'Push the Sky Away'... Nick at his best!!

Weekendclip - Nick Cave and the Bad Seeds - We No Who U R.

Als er één album is waar ik reikhalzend naar uitkijk in 2013 is het de nieuwe van Nick Cave and the Bad Seeds. Het is alweer van 2008 dat Nick ons vergastte met 'Dig, Lazarus, Dig!!' maar de man heeft ondertussen niet stilgezeten en heeft afgeleverd: één boek ('The Death of Bunny Munro'), twee albums met zijn 'Grinderman', samen met Warren Ellis de soundtracks voor de films 'The Road' en 'Lawless' én het scenario voor 'Lawless'. Over een artistieke duizendpoot gesproken!

Het is nog even wachten tot februari tot het album - dat 'Push the Sky' zal heten - bij je plaatselijke platenboer te verkrijgen zal zijn (ik ben nog van de ouwe stempel :-) ), maar hier is alvast een eerste, officiële track: 'We No Who U R'. Enjoy!
 

 

There's one album in 2013 I'm eagerly awaiting and that's the new Nick Cave and the Bad Seeds. It's been since 2008 that Nick brought us 'Dig, Lazarus, Dig!!'. The man has not been idle though and has produced: one book ('The Death of Bunny Munro'), two albums with 'Grinderman', two soundtracks with Warren Ellis for the movies 'The Road' and 'Lawless' and the scenario for 'Lawless'.

We still have to wait till february until the album - Push the Sky - is released, but in the meantime, here's the first official track: 'We No Who U R'. Enjoy!

Merrily we roll along - de musical - Review

Afgelopen zaterdag was het weer zover: de jaarlijkse 'Kotékoer'-musical. Kotékoer, de uitermate enthousiaste en getallenteerde musicalgroep die ons vorig jaar letterlijk uit onze stoel blies in de Stadschouwburg in Brugge met de Europese première van 'Peter Pan', koos deze maal voor iets totaal anders: 'Merrily we roll along', van Stephen Sondheim.

 

Sondheim (oa Sweeney Todd) is één van de belangrijkste musicalcomponisten van onze tijd en niet meteen gekend als 'toegankelijk'. Sondheim staat bekend om muziek en tekst onlosmakelijk met elkaar te verbinden, waardoor 'timing' absoluut 'spot on' moet zijn. Zijn muziek heeft met zijn vele opeenvolgende hoogtes en laagtes en onverwachte tempowissels soms meer weg van een wilde rit op een rollercoaster dan van 'een liedje met een melodie', maar net daardoor is de muziek van Sondheim altijd boeiend en verrassend en bijzonder meeslepend.

 

Het verhaal van 'Merrily we roll along' neemt ons in onvervalste 'Memento' stijl in omgekeerde chronologische volgorde - van 1976 naar 1957 - mee in het turbulente leven van drie boezemvrienden, Franklin, Charlie en Mary die al hun dromen, idealen en vriendschap zien ten onder gaan aan de macht van het geld, de verleiding van het succes en drank en dat met de nodige 'aansporing' van diva/uberbitch Gussie (rol van zus van ondergetekende :-)  )

 

 

De misleidend vrolijke titel staat voor een stuk van woede, chaos, schreeuwen, tieren, jaloezie, ontrouw, verval... maar ook van verleiding, emotie, liefde, vriendschap en hoop en dit alles overgoten met een heerlijke saus van (soms wrange, soms gitzwarte) humor.

Het decor was spartaans: een witte 'videowall' die afwisselend van kleur veranderde, een witte piano en een paar meubelstukken. De gehele cast was trouwens ook volledig in het wit uitgedost, iets wat met het 'sobere' decor verrassend goed werkte.

De acteurs werden ondersteund door een dik-50 koppig live-orkest wat voor een algehele totaalbeleving zorgde.

 

 

De cast van Kotékoer heeft een ware krachttoer verricht. De muziek, de nummers, het overtuigende acteerwerk, decor, choreografie... alles paste perfect in het geheel. Van de grootste tot de kleinste rol, alles werd met een enthousiasme en professionaliteit op de planken gezet waar menig 'professional' een puntje kunnen aan zuigen.

 

Volgend jaar pakt Kotékoer 'Little shop of horrors' aan, een super-klassieker onder de musicals. Mijn agenda staat al aangekruist.

Weekendclip - Rush - Headlong Flight

Het is alweer vijf jaar geleden dat Rush ons verblijdde met 'Snakes and Arrows'. Na de fantastische 'Time Machine Tour' brengen ze ons hun twintigste studioalbum: 'Clockwork Angels'.  Na maar liefst 38 jaar verrassen de 'boys' nog steeds. 38 jaar zonder te plooien voor hokjesmuziek of voor wat de commerce voorschrijft. Het liefst zou ik het volledige album op jullie loslaten maar ik beperk me toch tot één nummer, een nummer dat bewijst dat Rush nog steeds een frisse, jonge groep is, ondanks dat ze de oervaders zijn van de progrock. Enjoy!

Five years have past since 'Snakes and Arrows'. After the fantastic Time Machine Tour, Rush brings us their twentieth studio album 'Clockwork Angels'. After 38 years, the 'boys' still knock you out of your socks!!. 38 years of doing their own stuff and not budging in to commercial music. I really would like to give you the whole album, but I will limit to just one song. A song that still proves that Rush is a fresh, young band, dispite they are the 'fathers' of progrock. Enjoy!

Weekendclip - Hong Kong Dong - Yoko Oh No!

Boris en Sarah Zeebroek, ofte de zeer prettig gestoorde kroost van duizenspoot Kamagurka, vormen samen met Geoffrey Burton het trio Hong Kong Dong, een eigenzinnige Gentse band die zich niet voor één gat laat vangen.

De muziek is soms pop, soms rock, soms dansbaar of breekbaar, soms vrolijk, doorspekt met vinnige humor of soms triest.... en dat soms alles in één song!

Kortom: extravagant en zeer Hong Kong Dong...

Enjoy!

Weekendclip - Moves like Jagger - Meytal Cohen ft Jordan Rudess

Je neemt een drumset, 2 iPads en een zangeres. Achter de drums zit Meytal Cohen, het youtube fenomeen dat de muziekwereld stilaan overtuigt dat de beste rockdrummers niet per se mannen hoeven te zijn. Eén van de iPads wordt beroerd door niemand minder dan Jordan Rudess (Dream Theater)... enough said. De twee andere muzikanten zijn voor mij nobele onbekenden. Wat ik wel weet is dat de zangeres een stem heeft die binnen de minuut een blok ijs smelt :-) 

Het resultaat: hoe een cover oneindig veel beter klinkt dan het origineel! Enjoy!

You take one drumset, 2 iPads and a singer. Behind the drums: Meytal Cohen, the youtube fenomenon who convinced the musicworld that the best rockdrummers needn't only to be guys. One of the iPads is played by Jordan Rudess (Dream Theater)... enough said. The two other musicians I don't know, but the lady has a voice than can melt a block of ice in less than a minute :-)

The result: how a cover can sound a million times better than the original. Enjoy!

Weekendclip - Dream Theater - Build me up, break me down.

Na een weekje afwezigheid zijn we hier met de nieuwe weekendclip en meteen een stevige brok. Ditmaal is Dream Theater aan de beurt, de Amerikaanse band die zowat de standaard heeft gezet voor de hedendaagse prog-rock. Niet meteen de meest toegankelijke muziek maar met enige moeite een nooit aflatende ontdekkingstocht in een mix van rock, jazz, metal, blues, fusion en zelfs klassiek.

 Het nummer - Build me up, break me down - komt uit de fenomenale "A Dramatic Turn of Events", hun beste album van de laatste  jaren en voor mij absoluut album van het jaar 2011. Enjoy!



It's Dream Theater time, the American band that set the standard for 'prog rock' today. Its not your average, easy listening music, but with a little effort you discover an ever lasting voyage through rock, jazz, metal, blues, fusion and even classical.

The song - Build me up, break me down - is from the fenomenal "A Dramatic Turn of Events", their best album of the last few years and to me album of the year 2011. Enjoy!

Weekendclip - Tom Waits - Little Drop of Poison

De weekendclip van deze week is er eentje uit het immense repertoire van een van de meest "eigenzinnige" artiesten van vandaag de dag: Tom Waits. Goed veertig jaar bezig en altijd zijn zin gedaan. Muzikant, acteur en schrijver: zijn werk op zijn minst "apart" te noemen en niet voor één gat te vangen.

Dit is een song -"Little Drop of Poison" terug te vinden op "Orphans" uit 2006 en oorspronkelijk gebruikt in de animatiefilm "Shreck 2"- waarin Waits, ondanks het toegankelijke tango-ritme, zijn tekst toch weer doordrenkt met vitriool en gitzwarte humor.

Enjoy!



The weekendclip this week is a song from the immense repertoire of one of the most willful artists today: Tom Waits. Forty years in the running, musician, actor and writer: his work is at least "different".

This is a song - "Little Drop of Poison" from "Orphans" (2006) and used in the animation movie "Shreck 2". Here, dispite of the nice tango-rhythm, Waits' lyrics are again drenched with poison and pitchblack humour.

Enjoy!

Weekendclip - Porcupine Tree - Bonnie the Cat

Een nieuwe rubriek! Elk weekend breng ik een song van mijn favoriete bands met bijhorende clip. Ik ga op zoek naar 'speciale', 'alternatieve' en vooral 'originele' clips.

Porcupine Tree mag de spits afbijten met 'Bonnie the Cat', uit 'The Incident' uit 2009. Meteen een echt juweeltje. Enjoy!



A new item! Every weekend I bring you a song of one of my favourite bands with matching clip. I go on a quest for 'special', 'alternative' and 'original' clips.

First: Porcupine Tree with 'Bonnie the Cat', from 'The Incident' from 2009. A real gem. Enjoy!

Peter Pan - The musical

Zaterdagavond, om acht uur gingen de gordijnen van de bomvolle Brugse Stadsschouwburg open en het publiek werd meegevoerd met een twee-en een half durend spektakel, zelden gezien op de Vlaamse planken. Het gloednieuwe gezelschap KotéKoer debuteerde afgelopen weekend met de première voor het vasteland van Stiles&Drewe's "Peter Pan". De heren Stiles&Drewe zijn momenteel de top in het Engelse musicalmilieu.

Het klassieke verhaal van 'de jongen die niet wilde opgroeien' werd vertolk door een razend enthousiaste en talentvolle cast, tegen een oogverblindend decor. Vliegende acteurs, een schitterende choreografie, loepzuivere zang, een live orkest, humor, drama en massagevechten die helemaal niet zouden misstaan in de lekker ouderwetse 'swashbuckler' piratenfilms... dit was een musical van een zeldzaam hoog niveau. Anthony Drewe, die die avond in de zaal aanwezig was stak na de voorstelling zijn bewondering dan ook niet onder stoelen of banken.

Peter Pan was duidelijk een "labour of love", waar gedurende twee jaar mensen met liefde voor het vak hebben aan gewerkt. Acteurs, muzikanten, decorbouwers, kostuummakers, licht, klank, choreografie, grime, vocale leiding, uitspraak... gewoon te veel om op te noemen. Ik ben dan ook niet weinig trots op zus Ann, die de regie in handen nam. Ik heb hier en daar opgevangen dat ze zich wel eens als een 'Kapitein Haak' durfde te gedragen op de planken ... :-)

Ikzelf ben blij dat ik mocht meewerken aan het hele project als onderdeel van het 'artwork'. Ik ben dan ook trots dat ik een klein stukje kon bijdragen in een geheel dat vijf keer een uitverkochte zaal met een gelukzalige smile van oor tot oor naar huis stuurde.

RUSH - Time Machine Tour 2011 - Ahoy Rotterdam

Rush, mijn absolute favoriete band EVER, 32 jaar trouwe fan en vorige vrijdag, 27 mei, voor de derde keer gezien, of beter... beleefd... De Canadezen uit Toronto komen niet zoveel afzakken naar de lage landen, maar als ze het doen...

Om half acht doofden de lichten en bereikte de spanning van de ongeveer 10.000 gelukkigen die een ticket hadden kunnen bemachtigen, een absoluut hoogtepunt. Na het (alweer hilarische) inleidingsfilmpje zetten de eerste noten van 'The Spirit of Radio' de Ahoy in lichterlaaie... The 'Boys' were back en deze keer met een show waar een sterveling werkelijk oren en ogen tekort kwam.

We werden meegevoerd in een tijdmachine waar de (tot nu toe) 18 studioalbums de revue passeerden.

Nu weet iedere Rush-fan dat Geddy, Alex en Neil garant staan voor niets minder dan perfectie, maar wat het drietal vrijdagavond bracht tartte alle verbeelding. De sound was zo overweldigend, zo diep, rijk en intens en tegelijkertijd loepzuiver. Elke kleine nuance, waar de songs van het drietal trouwens in uitblinken, knalde de zaal in in werkelijk true HD kwaliteit. Voeg daar nog bij dat Geddy's stem zo vast en scherp was dat je je er letterlijk kon mee scheren.

Geddy Lee was niet alleen in grote doen wat zingen betrof. Zijn bas-spel was van ongehoord hoog niveau. De anders al knap ingewikkelde patronen werden nog meer opgewaardeerd door extraatjes die nooit te druk of te zwaar werden.

Alex Lifeson liet op zijn beurt weer eens zien  waarom hij één van de meest veelzijdige en getallenteerde rockgitaristen is. Onwaarschijnlijk wat die uit zijn snaren plukte.

En last, but certainly not least... The Professor, Neil Peart, drummonster extra-ordinair, de man die zijn volk leerde drummen. Iedere rockdrummer die vandaag de dag uitblinkt in techniek en/of originaliteit en uitstijgt boven 'de middelmaat' is schatplichtig aan deze fijne mens.

We werden niet alleen verwend op gebied van de muziek. Rush is niet direct een groep die massa's visuele gimmicks nodig heeft, zodat het publiek afgeleid wordt van de 'mindere' live performance. Zoals reeds gezegd:  zelfs met de beste wil van de de wereld of door de meest kritische ziel in de zaal, kon daar niets op aangemerkt worden.
Toch kregen de toeschouwers, als prima bonus, een wervelend lichtspektakel, afgewisseld met een gigantische video-wall en inclusief vuurwerk op het einde.

Maar het was toch de muziek die primeerde. 25 songs, van 1974 tot nu, werden foutloos aan elkaar gerijgd in een show van maar liefst 3 uur en 15 minuten (effectief gespeeld!!), met als absolute hoogtepunt de integrale versie van het legendarische album 'Moving Pictures' uit '81.

The 'Boys', evenals het grootste deel van hun fans, zijn vijftigers. Misschien klinkt dit voor sommigen als 'oud'... maar ik zag vrijdag drie jonge veulens op het podium die speelden met een vreugde, plezier en overgave zelden  gezien of ervaren, en de fans waren gewoon dolenthousiaste tieners die met volle teugen genoten van elke song, elke tempowissel, elke grap... van deze fantastische groep.

Na een concert van Rush heb je telkens het gevoel het beste gezien te hebben in je leven en toch slagen ze erin je de volgende keer weer compleet van je sokken te blazen. Datzelfde gevoel had ik, net als mijn mede-Rushfans en maten Barneyman en The Dude.
 Rush bestaat dit jaar 37 jaar... en going stronger than ever!!!

Een klein stukje sfeer proeven? Bekijk dit filmpje  een vorig concert in Ahoy alweer een paar jaar geleden. Enjoy!!