Rush, mijn absolute favoriete band EVER, 32 jaar trouwe fan en vorige vrijdag, 27 mei, voor de derde keer gezien, of beter... beleefd... De Canadezen uit Toronto komen niet zoveel afzakken naar de lage landen, maar als ze het doen...
Om half acht doofden de lichten en bereikte de spanning van de ongeveer 10.000 gelukkigen die een ticket hadden kunnen bemachtigen, een absoluut hoogtepunt. Na het (alweer hilarische) inleidingsfilmpje zetten de eerste noten van 'The Spirit of Radio' de Ahoy in lichterlaaie... The 'Boys' were back en deze keer met een show waar een sterveling werkelijk oren en ogen tekort kwam.
We werden meegevoerd in een tijdmachine waar de (tot nu toe) 18 studioalbums de revue passeerden.
Nu weet iedere Rush-fan dat Geddy, Alex en Neil garant staan voor niets minder dan perfectie, maar wat het drietal vrijdagavond bracht tartte alle verbeelding. De sound was zo overweldigend, zo diep, rijk en intens en tegelijkertijd loepzuiver. Elke kleine nuance, waar de songs van het drietal trouwens in uitblinken, knalde de zaal in in werkelijk true HD kwaliteit. Voeg daar nog bij dat Geddy's stem zo vast en scherp was dat je je er letterlijk kon mee scheren. 
Alex Lifeson liet op zijn beurt weer eens zien waarom hij één van de meest veelzijdige en getallenteerde rockgitaristen is. Onwaarschijnlijk wat die uit zijn snaren plukte. En last, but certainly not least... The Professor, Neil Peart, drummonster extra-ordinair, de man die zijn volk leerde drummen. Iedere rockdrummer die vandaag de dag uitblinkt in techniek en/of originaliteit en uitstijgt boven 'de middelmaat' is schatplichtig aan deze fijne mens.
We werden niet alleen verwend op gebied van de muziek. Rush is niet direct een groep die massa's visuele gimmicks nodig heeft, zodat het publiek afgeleid wordt van de 'mindere' live performance. Zoals reeds gezegd: zelfs met de beste wil van de de wereld of door de meest kritische ziel in de zaal, kon daar niets op aangemerkt worden.
Toch kregen de toeschouwers, als prima bonus, een wervelend lichtspektakel, afgewisseld met een gigantische video-wall en inclusief vuurwerk op het einde.
Maar het was toch de muziek die primeerde. 25 songs, van 1974 tot nu, werden foutloos aan elkaar gerijgd in een show van maar liefst 3 uur en 15 minuten (effectief gespeeld!!), met als absolute hoogtepunt de integrale versie van het legendarische album 'Moving Pictures' uit '81.
The 'Boys', evenals het grootste deel van hun fans, zijn vijftigers. Misschien klinkt dit voor sommigen als 'oud'... maar ik zag vrijdag drie jonge veulens op het podium die speelden met een vreugde, plezier en overgave zelden gezien of ervaren, en de fans waren gewoon dolenthousiaste tieners die met volle teugen genoten van elke song, elke tempowissel, elke grap... van deze fantastische groep.
Na een concert van Rush heb je telkens het gevoel het beste gezien te hebben in je leven en toch slagen ze erin je de volgende keer weer compleet van je sokken te blazen. Datzelfde gevoel had ik, net als mijn mede-Rushfans en maten Barneyman en The Dude.
Rush bestaat dit jaar 37 jaar... en going stronger than ever!!!
Een klein stukje sfeer proeven? Bekijk dit filmpje een vorig concert in Ahoy alweer een paar jaar geleden. Enjoy!!
3 opmerkingen:
Tja, mocht die zanger nu een stem hebben die mij meer bevalt, ik zou direct meegaan. Nu kijk ik eens meewarig als jullie weer vol superlatieven over hen praten :-).
Meewarig lijkt mij wat misplaatst als term of toch minstens als gevoel. Of je een stem al dan niet apprecieert is een subjectief gegeven dat niets afdoet aan de kwaliteit van de prestatie. Ik hou niet van opera, maar ik geef grif toe dat 't top-performance is.
Het houdt jou, beste kaasmuis, enkel tegen ten volle te genieten van Rush als geheel, een probleem dat ik met je deel bij Dream Theater...
Verder kan ik enkel voorgaande volmondig beamen: ik denk Rush intussen 5 of 6 keer te hebben gezien en dit was de beste keer. F**king brilliant! :-)
Yep die mannen kunnen een stukske spelen
Na de ontdekking van PT nu de "mother of all..." Gelukkig heb ik nog genoeg plaats op mijn Ipod en anders hadden er een paar moeten wijken vrees ik.
Greetz
Een reactie posten